Het middelpunt van de wereld was hij, het kleine mannetje van 5 dat naast mijn bureau stond. Nou ja, klein mannetje, 5 werd hij, en in zijn beleving bestond er niks groters. Iets mooiers, geweldigers, heerlijkers dan jarig zijn en 5 worden kon hij zich niet voorstellen. Hij zei het niet, maar zijn ogen spraken voor hem.
Hij gaf me een doorzichtig zakje. Ademloos zei hij: "Dat hartje heb m'n beppe gemaakt, die (een theezakje) heb ik van m'n moeder gekregen, en dát is een koekje, mét chocola.... Die mag je hóúden..."
Met zoveel bewonderende aandacht voor wat hij te geven had zei hij het. In diepe dankbaarheid nam ik zijn traktatie aan en met mijn allermooiste potlood schreef ik HOERA op zijn verjaardagskaart. Hij bekeek het met een gelukzalige glimlach.
Jariger dan dit wordt hij de rest van zijn leven niet meer. Want 5... wow!
Jariger dan dit wordt hij de rest van zijn leven niet meer. Want 5... wow!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten
Ik vind het leuk als je een reactie achterlaat!