Mijn zachte verdriet

Wat gek eigenlijk, dat je kunt gaan houden van je verdriet...
Mijn verdriet vandaag, 39 jaar nadat mijn moeder overleed, zij 31, ik 5, mijn verdriet is zacht, en mild, en mooi, en liefdevol. Zonder drama, zonder opsmuk.
Verdriet dat geen behoefte heeft aan troost, alleen maar aan erkenning, het meest nog van mezelf.
Het is er, en het zal er altijd zijn, als deel van mij, als een van de bronnen van wie ik ben.