Mijn schoondochter boft maar...

"En jij hebt ook helemaal geen roze.."
Aan de andere kant van de schutting hoor ik een donkere stem grinnikend een jongetje uit de buurt van repliek dienen. Nog geen twee tellen later gaat de poort open en ik zie mijn zoon van 13 de tuin binnenkomen, met op zijn rug de roze bloemetjestas van zijn zusje. Het duurt even voor het kwartje valt. Die donkere stem, dat was de stem van mijn zoon, die ik even niet had herkend. Het past in het plaatje. Hij groeit, mijn zoon. Zijn lengte schiet omhoog en zijn stem omlaag.
Hij had liefdevol, en uit eigenbelang, legt hij uit, want zijn telefoon zat erin, de tas van zijn zusje mee naar huis genomen, en het buurtjongetje had, terwijl hij zelf iets rozes aan zijn schoenen aan het bevestigen was, hem uitgelachen. De tijd dat hij zich dat soort dingen aantrok behoort tot het verleden. Hij geeft een opmerking terug, haalt zijn schouders op en gaat door met wat hij aan het doen was.

Mijn zoon is groot en klein tegelijk. Hij vindt het met zijn 13 jaar nog steeds leuk als zijn moeder een shirt voor hem naait. En dat hoeft geen standaardshirt te zijn. Deze keer werd het een luiaardshirt. Ik vond een lap stof, een schot in de roos. Het patroon dat ik graag voor zijn shirts gebruik bleek echter niet meer te voldoen. De grootste maat van dit jongensshirt gaat hem gewoon echt niet meer passen. Gelukkig bestond er ook een volwassen versie van dit patroon en dus heeft mijn zoon nu zijn eerste officiële mannenshirt. Dat is, in combinatie met die lage bromstem, toch echt een teken dat hij jochie-af is.

Gisteren kwam hij kijken bij zijn zusje, die koningsspelen had. Hij stond langs de kant en werd gevraagd mee te doen. Zo stond hij voetballen door gaten (oke, tegen de lat) te schieten tussen kinderen die 4 jaar jonger, maar toch, ondanks zijn herenmaat, nauwelijks kleiner waren dan hij. En zo maakte hij een prachtige net-niet-redding toen een motorisch zwak klasgenootje van zijn zus dat op eigen kracht nooit zou scoren op zijn doel schoot. Genieten als een jochie, inzicht en mededogen als een volwassene.
En zo at hij tussen de veel jongere kinderen met veel smaak zijn worstenbroodje, en reed hij even later bij tekort aan fietsouders als begeleider mee in de groep van zijn zusje, om te zorgen dat ze veilig de grote drukke autoweg over konden steken.

Stoot ik keihard (echt snoeihard) mijn scheen aan de klep van de afwasmachine, dan is mijn zoon degene die een icepack voor me haalt. Heb ik een gat in  mijn zelf gehaakte en zeer geliefde zijden sjaal, dan is hij degene die de volgende ochtend aan me vraagt of het me gelukt is om het te repareren. Valt zijn zusje, dan helpt hij haar overeind. Heeft zijn grote zus slecht gepland, dan helpt hij haar met het maken van een filmpje voor school.

Mijn schoondochter boft maar. Ze is nog niet in zicht, maar sjonge, je zou maar zo'n man treffen later....

Loslaten in het groot

"Geniet er maar van zo lang ze klein zijn, ze zijn zo snel groot.... " Of "Kon je het maar tegenhouden he, het gaat veel te snel allemaal..."
Tja, ik heb het niet. Ik stond niet stiekem te snotteren toen ik ze voor het eerst op school achter liet. Ik ben geen moeder die "niet te hoog hoor!" roept bij het klimrek. En mijn oudste dochter reisde al in de brugklas in haar eentje naar Utrecht met de trein. Ze wist waar ze moest overstappen, en toen ze vertraging had, onderhield ze keurig het contact met mijn vriendin die haar zou komen afhalen. In deze tijd van mobiele telefoons is loslaten sowieso makkelijker dan vroeger denk ik.

Ik geniet ervan. Van de groei, van het zien wat ze nou weer doen. Van mijn jongste van 9 die, terwijl ik dit typ, in de keuken cupcakes met paaseitjes staat te bakken. Ze heeft me bijna alleen nodig om de boel in de  hete oven te zetten en er uit te halen. En als ze dat zelf zou durven, zou ze het mogen. Van mijn zoon, die zijn grote zus op het laatste moment (gisteravond) nog best wil helpen met het maken van een filmpje. "Lukt het?" "Nog niet, maar zo meteen wel!" (even tussendoor: ELKE zus zou een broer moeten hebben zoals hij)

Het Nobel Peace Centre in Oslo

Ze groeien mooi, alledrie, dat helpt ook. Ik heb geen kinderen die als peuter al uit hun bedje klommen, ze hebben geen van allen tot nu toe iets heftigers gebroken dan glazen en borden en ze talen niet naar sigaretten, winkeldiefstal of spijbelen. En ze doen pas cupcakes in de hete oven als ze dat zelf durven.
Ze maken het loslaten makkelijk.

Meestal makkelijk. Vandaag iets minder makkelijk, maar ook.. groots, geweldig, indrukwekkend, spannend... Mijn kind, mijn oudste dochter van 15 gaat naar Noorwegen. In d'r uppie.
Ze gaat 1,5 week, volgende week dinsdag komt ze terug. Work Experience. Ze gaat stagelopen in het Nobel Peace Centre in Oslo. Afgelopen zomer waren we daar, en het was voor haar een van de hoogtepunten van de vakantie. Mijn maatschappelijk geëngageerde dochter slurpte alle informatie op. Over vluchtelingen, Amnesty, nobelprijswinnaars...
Het grootste hoogtepunt was de logeerpartij bij haar instagramvriendin. We hebben bij haar en haar gezin een paar heerlijke dagen gehad en het voelt heel goed dat we weten dat ze ook nu daar logeert. Ze is in goede handen.

Vanochtend, na het extra vroege paasontbijt en de nodige extra dikke knuffels is ze vertrokken. Naar Schiphol, met papa, die ook niet verder meeging dan waar de niet-reizigers mogen komen.

Ze appte na de douane: Zonder moeilijkheden er doorheen gekomen. De douanemevrouw vond het maar stoer dat ze in haar eentje ging. Ik ook. Ik vind het reuzedapper van haar. En van mij. Want dit, dit is loslaten in het groot.