Mindset - een oranje leeuwenpak of een rokje

Afgelopen weekend heb ik met verbazing op de tv gezien hoe volwassen mensen zich in konijnenkostuum, pinguinpak of olifantenoutfit hesen om in weer en wind bier te gaan staan drinken en rond te gaan hossen. Ik ben maar weer verder gezapt mezelf gelukkig prijzend dat ik niet in het zuiden woon en dat ook op de school waar ik werk geen carnaval wordt gevierd. Ik heb een bloedhekel aan verkleden. Als kind vond ik het nog wel leuk om de oude kleren van mijn moeder aan te trekken en als een jonkvrouw een minijurkje van haar te dragen dat bij mij tot op mijn voeten kwam. Maar na die tijd was het over, Definitief.

Helaas voor mij, we doen niet aan carnaval op school, maar wel aan verkleden. Volgende week is het meesters- en juffendag. en het thema is "Ik hou van Holland". Visioenen van oranje leeuwenpakken met klompen, dansmariekejurkjes en Katwijker klederdracht trokken aan mijn netvlies voorbij. Nee toch... toch nog?
Nou ben ik niet voor een gat te vangen. Ik herinnerde me een lapje dat al jaren op de plank ligt. Een heel mooi lapje, duur lapje, dat ik goedkoop van iemand over heb genomen. Al die jaren lag het daar, ik wilde er graag een rokje van maken, maar dan wel eigenlijk een beetje een wijd rokje, want het was zo'n heerlijk soepel lapje katoen. Maar eigenlijk was het lapje net te klein voor een wijd rokje. En het was zo'n mooi lapje dat ik al die tijd een beetje bang was om het te verknippen. Het moest wel echt een mooi rokje worden, dat

mooie lapje. Een tulpenlapje... Tulpen! Wat is er nou Hollandser dan tulpen? Geen beter moment om dit lapje nu maar eens aan te breken!
Ik had wel een patroon voor een rokje, maar dat was een strakkig rokje. En dus werd dit een Project, met een grote P.
Ik schreef het een poosje terug al. Ik kan goed naaien, maar ik heb een patroon nodig. Zelf iets bedenken, da's een ander verhaal, en dat durf ik eigenlijk niet aan. Die stoel is nog steeds bedekt met de deken
die jaren geleden in een kerstpakket zat en is nog steeds niet opnieuw bekleed.

Voor mij ligt mijn tulpenlapje, en het patroon dat past, maar niet wijd is. En ik WEET hoe ik het moet aanpakken, maar eigenlijk durf ik niet. Mijn fixed mindset steekt de kop op. "Ik kan het niet" "Ik heb echt een patroon nodig". "Ik kan wel naaien, maar niet patroontekenen" "Ik kan natuurlijk ook gewoon wel verkleedkleren aantrekken (of ziek zijn op die dag)". Maar heel zachtjes trekt mijn growth mindset aan mijn mouw. "Je kunt het wel proberen" " als je nou eerst een proefrokje maakt, dan geeft het niet als het fout gaat" "het is wel een uitdaging, en als het lukt is het wel heeeeeeeel leuk".
En ik maak een keuze. Ik kies voor het rokje, en tegen het oranje leeuwenpak met klompen.
Ik knip het patroon doormidden en maak het onderste deel wat wijder. Ik maak een proefrokje uit grijs linnen dat ik al wel meer dan 10 jaar heb liggen. Dat voelt als opruimen, een oud lapje er doorheen jagen, da's een bijkomend voordeel. En het proefrokje is draagbaar en eigenlijk best leuk. Het echte rokje mag nog wat wijder. En iets korter. Ik pas weer het patroon aan. Inknippen, wijder maken. Het onderste deel komt als het lukt mooi klokkend aan de bovenrand. Als ik het heel precies op de stof leg, past het net. Eigenlijk kan ik dit gewoon best, al durf ik dat nog niet helemaal door te laten dringen.
Het naaien is eigenlijk niet moeilijk. Gewoon eerst het rokdeel aan de band naaien, en verder spreekt het voor zich.. Een blinde rits erin, en het beleg heel precies met de hand vastgenaaid. Ik werk extra netjes, als een soort cadeautje aan mezelf

Bij het feest loop ik niet in een leeuwenpak, maar in een tulpenrokje, dat ik daarna ook nog heel vaak kan dragen. Voor de gelegenheid wil er ik er nog wel een knaloranje T-shirt bij aantrekken. En niemand zal zien dat ik van al mijn collega's waarschijnlijk verreweg de meeste uurtjes in mijn outfit heb zitten. Maar ik weet dat wel. En ik voel me echt een beetje feestelijk, want ik ben een drempel over gegaan. Ik heb een patroon echt helemaal veranderd, ondanks het stemmetje dat roept dat ik dat niet kan. En ik heb eieieieieindelijk dat lapje gebruikt.