Lekker rustig

 "Juf, wat doen die mannen?"

Tuurlijk, dat kan er ook nog wel bij. het was toch al chaos. Voor het raam van mijn kleuterklas zijn 3 werkmannen bezig in de tuin. Kruiwagens, scheppen, boompjes en stoere hoofden. De mannen maken een wilgentenen tunnel, vlak voor ons raam, en ze halen fietsenrekken weg. Daarvoor willen ze dan graag weer zand uit onze zandbak. De kinderen mogen als we buitenspelen helpen scheppen, in de grote kruiwagen. Maar verder mogen ze niet helpen. Jammer, het was net zo interessant allemaal. 

Vandaag sta ik in standje laatjeniegekmaken en als de werkmannen een apparaat tevoorschijn halen waar ze een hoop herrie mee gaan maken, zeg ik: "Mooi, we gaan toch net naar gym." In no time staat iedereen bij de deur in de door mij gewenste volgorde en lopen we naar buiten, de kou in.

Dat is nog een ding, die kou. Sneeuw! Gelukkig valt het mee, en elke keer als we buiten lopen is het droog, of in ieder geval bijna. 

Verder hebben we natuurlijk die oude man met die baard die met zijn hele santenkraam vol onrust op een boot gestapt is en nu weer de harten van alle kinderen in Nederland sneller laat kloppen, maar als

bijwerking ook de beweeglijkheid vergroot en het volume verhoogt.

Bijna alle kinderen kijken thuis het Sinterklaasjournaal en zijn precies op de hoogte van alle ontwikkelingen. Vorige week over bruggen, nu over fietsen die op slot moeten, of juist niet, over lekke banden met pepernootjes erin en over chaos in de pakjeskamer. En over Malle Pietje, die top de meest onhandige momenten zijn vinger omhoog steekt, de rest tot stilte maant en zegt: "Lekker rustig he?" Hilariteit alom, zowel in het Pietenhuis als in de kleuterklas.

In de gang, bij het koffiezetapparaat, staat een fiets. Wat doet die daar nou weer? Hé, er zit een zadelhoesje om het zadel, met een mijter.... Zou dit soms zo'n fiets van een Piet zijn? We denken collectief van wel. Hij heeft wel een lekke band... Misschien zit er een pepernootje in. Verbaasd blijven we met zijn allen bij de fiets staan. Energiebommetje, die meer energie te bommen heeft dan ooit, ligt meteen op zijn knieën. Ja, lekke band, dat ziet íe zo.

Het blijft niet bij sneeuw en Sint, we hebben ook nog twee jarigen. Rustige Druktemaker is in het weekend jarig geweest en trakteert vandaag. Groot feest, met een taart op het digibord en met liedjes zingen en een traktatie, kruidnoten en chocolademunten, lekker!

Maar ook vandaag, precies vandaag, een jarige juf. Toen ik vanochtend op school verscheen vond ik een feestmuts op mijn stoel, net als Rustige Druktemaker. Ook ik vier vandaag mijn feestje, met mijn muts op mijn hoofd en met een traktatie, en tekeningen en een groot hart dat ik krijg van al mijn kleuters. En een dennenappel, gevonden op de terugweg van gym. "Alsjeblieft juf, een cadeautje voor je verjaardag." In innige dankbaarheid neem ik hem aan. Ik heb nog nooit een dennenappel voor mijn verjaardag gekregen, en hij ruikt lekker naar hars.

Vanmiddag hebben we eindelijk tijd om even gewoon te spelen. Nou ja, gewoon... Energiebommetje rent achter een ander ventje aan door de klas en ze stoeien elkaar giechelend omver. En waar we de afgelopen weken zo heerlijk rustig konden spelen, is het nou een kakofonie van jewelste, met kinderen die van de weeromstuit naar hun vriendje vlakbij roepen. Ondertussen proeft Slimmaartoch een stift.
Ik kan mezelf bijna niet horen denken.

Te midden van dit kabaal komt Blond Bonkie met een guitig gezicht bij me staan. Hij steekt zijn vinger omhoog en zegt, als ik heel goed luister kan ik het net verstaan: "Juf, stil eens!" 

En zonder aft te wachten er meteen schaterlachend achteraan: 

"Lekker rustig he?"

Fiddelminger

Op haar tenen loopt ze door de gymzaal. 

Staartenmiepje kan tellen als de beste, al in groep 1 telde ze met groot gemak van 30 terug naar 0. Maar in de gymzaal is ze voorzichtig. Op haar hoede voor de gevaren die er schuilen: wandrekken, banken om op te klauteren, voorbijsuizende ballen of zwaaiende touwen. Ze vertrouwt ze voor geen meter.

Met een onzeker glimlachje draait ze zich naar me om, een touw in de handen. Eigenlijk wil ze wel op de knoop, maar hoe? Het wandrek heeft ze even aangekeken, maar al snel concludeerde ze dat dat geen doen was. De sporten zitten veel te ver uit elkaar, veel te gevaarlijk.

Niet iedereen is het met haar eens. Veel kinderen zijn in no time boven, of tenminste, zover als ze mogen, tot het blauwe lintje. Sommigen willen nog wel hoger, maar dat mag niet. Tot het lintje, door het gat, hangen en op de dikke mat vallen. Anderen houden het bij de derde sport. Als je dan door het gat kruipt, kun je al meteen met je voeten bij de grond. Niet heel spannend, maar voor sommige kleuters uitdagend genoeg. Of je begint laag en gaat steeds een beetje hoger. Ieder zoekt zijn eigen grenzen op. 

Het is sowieso een sportief stelletje, ook op het schoolplein. Er wordt gerend, in het huisje geklommen, rondgefietst en gevoetbald. Bij het voetballen gaat het vandaag af en toe een beetje te ruig. Er wordt wat geduwd, getrokken en soms lopen de gemoederen wat op.

"Juhuf...." Met een verontwaardigd hoofd staat Blond Bonkie voor mijn neus. Er is iets gebeurd dat niet door de beugel kan, dat zie ik zo. "Juf! Energiebommetje steekt zijn fiddelminger op!" En hoewel ik eigenlijk moet delen in de verontwaardiging van Blond Bonkie, schiet ik in de lach, ik kan het niet helpen. 
Zelf hoort hij ook dat er iets mis ging. "Energiebommetje steekt zijn fiddelmi... Energiebommetje steekt zijn fiddel... Energiebommetje steekt zijn fiddelminger... " Hij probeert het echt, elke keer zelf ook in de lach schietend om hoe gek het klinkt, dan weer serieus overnieuw beginnend met de zin. Het komt er niet uit. Ik doe ondertussen nog wat vergeefse pogingen mijn lachbui onder controle te houden, mijn collega naast me brengt het er niet heel veel beter vanaf. 

Ik help hem uit de brand. "Middel...." en Blond Bonkie maakt het af: "...vinger". We zijn het er over eens: dat hoort niet zo, je middelvinger opsteken is echt niet netjes en ook niet lief. Blond Bonkie vertrekt weer richting het voetbalveld met de opdracht tegen Energiebommetje te zeggen dat je middelvinger opsteken echt niet mag, dat doen we hier op school niet. Even later wordt er weer gebroederlijk gevoetbald, verontwaardiging is niet zo lang houdbaar bij Blond Bonkie, een mooie eigenschap wel.

Staartenmiepje staat met het touw in haar hand. Het wandrek was haar wat te heftig, maar dit wil ze nou toch wel eens proberen. Je handen hoog aan het touw en sterke armen maken, dan trek je jezelf naar boven. Na een paar bijna gelukte pogingen... ja hoor daar zit ze. Zacht slingert ze heen en weer. 

Nog een keer: nu heeft ze 'm echt door. En wat ze al eerder had gemerkt met tellen, blijkt ineens ook bij gym te werken: oefenen helpt! En hoe meer je oefent, hoe leuker het wordt. Alle touwen gaat ze af. Niet veel later slingert ze met een brede lach op het touw met de hoogste knoop. 

Als ik haar 's middags weer aflever bij haar moeder kan ik het bijna zien: ze is gegroeid!

Was het maar zo'n feest!

"Hé, Stoere Puber!" Stoere Puber staat te wachten bij de bushalte waar ik met mijn kleuters langsloop van de gymzaal terug naar school. 

We hebben voor het eerst dit schooljaar weer in de gymzaal gegymd en hoewel het een hele onderneming is, een kwartier heen lopen, een kwartier terug, hulpouders regelen, moeie kleuterbeentjes, losse veters, en af en toe een ruzietje en dan toch maar een wissel in loopmaatjes, zijn we toch blij dat we nu weer echt kunnen gymmen. In onze gymkleren, of een joggingpak ("Juf, Sij saat in se pinana simmen") en met echte coole gymdingen, zoals ringen.

Energiebommetje liep verplicht aan mijn hand, want zijn energie knalde er bijna uit vandaag en ik moet alle zeilen bijzetten om hem niet voor de rest van de dag kwijt te zijn. Hij wil niet met mij, maar met een vriendje, maar ik durf hem nog niet los te laten.

Tot er opeens van verder achter in de rij een gil en dan een huil klinkt; Watnouvier. Zij kneep eerst, dat weet ik bijna zeker, maar haar loopmaatje werd te boos en kneep ook. Hard. En nu willen ze niet meer samen lopen. En dus wend ik me tot energiebommetje. "Denk jij dat je met Watnouvier in de rij kunt lopen? Kan ik jou vertrouwen?" Energiebommetje knikt serieus. Hij voelt aan dat hij dit niet moet verbruien en geeft Watnouwvier een hand, loopmaatje komt bij mij.

Niet veel later heeft Watnouvier het voor elkaar. Zonder veel moeite windt ze hem als een volleerde verleidster om haar vinger. Energiebommetje heeft als een galante heer haar tas overgenomen. Eerst in zijn hand, maar dan kan hij haar niet meer bij de hand houden, dus dan maar op zijn rug. Een stoer energiebommetje met een prinsessentas. 

Stoere Puber ziet mij lopen, in mijn blaartrekkend gele vestje en gromt me een puberige maar niet onwelwillende groet toe. Hij hoort bij mijn andere leven, op mijn andere school in mijn woonplaats, waar ik het regelmatig met hem aan de stok had en ik niet alleen, maar waar ik toch ook altijd wel een soort zwak voor hem bleef houden. Omdat hij op hoog niveau sport, zit hij niet op een middelbare school in de buurt, maar op de school tegenover die van mijn kleuters, en af en toe komen we elkaar tegen.

Energiebommetje is de rest van de dag mijn vriend. Hij helpt me met opruimen, komt als ik hem roep en wil best even een foto van me maken als we in de buurklas aan het spelen zijn, waar een heerlijke bureaustoel staat. Ik neem het ervan en kijk vanuit mijn comfortabele positie naar mijn heerlijk spelende kleuters. Achterover hangend, benen op een krukje. En dan staat de nog behoorlijk verse directeur in de deuropening. En hij snapt het nog ook. Soms moet je je er helemaal niet mee willen bemoeien, maar alleen maar kijken. En dan noem je het gewoon observeren, goed bezig.

Meeloopmaatje is onder de indruk van Stoere Puber. Hij kijkt al lopend om, zijn ruzie met Watnouvier alweer vergeten. "Is dat jouw broer?"

Ik schiet in de lach en loop naar Stoere Puber toe. "Stoere Puber! Een van mijn kleuters vraagt of je mijn broer bent!"

Zijn norsige pubergezicht breekt open. "Nee," zegt hij met een brede grijns, "was het maar zo'n feest!"