Geen goed idee

Door de regen zijn we van de gymles terug gelopen naar school. Stampen, voeten vegen, jas ophangen, tas pakken en in de kring komen zitten.

We gaan lekker fruit eten. Daar zijn we wel aan toe na een drukke gymles en een wandeling door de regen. "Juf! Ik kan met mezelf bellen!" Bananen blijken toch elke keer weer een oneindige bron van vermaak.

Vorige week hadden we onze paasviering. Die was extra mooi en bijzonder, want we hadden een echte celliste in de klas. Ze speelde mee met onze liedjes en maakte het verhaal extra mooi met verdrietige muziek en fluitende vogels en feestmuziek aan het eind. 

Het heeft indruk gemaakt op de kinderen. Als we nu ons vaste ochtendgebed zingen, zijn er verschillende kinderen die zich nog goed herinneren hoe het was, vorige week. 

Kleine druktemaker had vorige week bijna vlak naast de cello gezeten. Maar bij nader inzien vonden we in goed overleg dat vlak naast een dure cello niet het fijnste plekje is voor een kleine druktemaker, en dus had hij van de andere kant van de kring heel goed naar de cello gekeken en geluisterd. Met je ene hand moet hoog, en je andere gaat heen en weer, met de strijkstok over de cello. En je beker water zet je dan dus maar even op je stoel...

"Ah, ik heb mijn beker al leeg!" Praktisch ingesteld is 'ie wel, deze kleine druktemaker.

Aan het eind van de middag zitten we weer in de kring.  Met een serieuze blik spreek ik mijn kleuters toe. 

"Jongens, er is iets vervelends gebeurd op de gang. Niet meer zo heel klein meisje, kun jij vertellen wat er gebeurd is?"
Niet meer zo heel klein meisje mompelt iets over duwen en kijkt er zielig bij. Altijd kans dat het een beetje medelijden oplevert. Maar helaas, vandaag ben ik onvermurwbaar. 
"Nee, dat bedoel ik niet. Poppenkind, weet JIJ misschien wat ik bedoel?"
"Ja, wij hadden samen... Niet meer zo heel klein meisje en ik hadden samen... samen hadden wij... wij hadden samen alle jassen op de grond gegooid."
"Ja, dát bedoel ik! En toen zei ik dat jullie ze weer op moesten hangen, en toen?"
"Dat konden wij niet."

Nee, dat konden ze niet. Ze kunnen de namen nog niet lezen en die dikke winterjassen aan die lastige haakjes...  Het is niet gelukt. Maar het moet wel worden opgelost. 

 "Juf, magkplassen?"

Dat kon ik zien aankomen. Kleine dondersteen is nou eenmaal een ramptoeristje. Als er een wc volgepropt is met wc-papier, als er een kind van een andere klas stampij staat te maken op de gang, als ik een grote kleuter heb gevraagd om te kijken of het goed gaat met een kleintje dat naar de wc was en nog niet terug is, dan moet kleine dondersteen even poolshoogte nemen. En nee, hij mag nu niet plassen.

"Jullie gaan nu naar de gang en je gaat een voor een alle jassen ophalen en aan het goede kind geven." De beide jassengooiers knikken braaf en doen keurig wat ik gevraagd heb. Een voor een worden de jassen opgehaald en aan de rechtmatige eigenaar overhandigd. Even later heeft elk kind zijn eigen jas aan. 

"Nu mogen jullie je tas gaan pakken en weer terugkomen in de kring. Niet meer zo heel klein meisje en poppenkind, jullie komen nog even bij me." Soms moet je niet vragen maar mededelen.

"Was dit een goed idee van jullie?" 

"..." 

"Ik vond het geen goed idee. Jullie mogen de jassen niet meer op de grond gooien."

"Maar... verstoppertje!" Met onschuldige ogen kijkt niet meer zo heel klein meisje me aan. 

"Verstoppertje spelen onder de kapstok mag ook niet. We spreken af dat jullie dit niet weer doen, oké?"
Een knikkend koppie van niet mee zo heel klein meisje, en, nou vooruit, na wat aarzeling, ook van poppenkind. 

Wel jammer, het was net zo leuk...