Achter de kast

" En een groot applaus voor deze fantastische voetballers!"

Mijn collega op het podium zwengelt het enthousiasme aan en het applaus breekt los. We zitten buiten, met de om en nabij de 150 kinderen van groep 1 t/m 4. Op het podium voltrekt zich allerlei moois: Voetbaltrucs, coole moves, turncapriolen, er wordt gezongen, gedanst en kinderen laten tekeningen en andere kunstwerken zien. 

Het is een leuke ochtend, en waardevol ook. Voor veel kinderen is het voor het eerst dat ze voor een groot publiek staan, je spanning overwinnen en ervaren hoe het voelt als je dat gewoon doet is een mooie ervaring. Verlegen kinderen ontpoppen zich als podiumtijgers en een enkele stoere durfal blijkt toch ineens een durfnietzoheelgoed te zijn. 

De hele dag is een beetje anders dan anders. We picknicken ons fruit op de grond in de klas. Dat moet wel, want onze stoelen staan nog bij het podium. En het geeft niet, want het is reuzegezellig. Ik laat de kinderen zelf een plekje zoeken in de klas. In groepjes bij elkaar, alleen in een hoekje, het mag allemaal vandaag. Twee meiden schenken hun water in hun dop en proosten op het goede leven. Normaal mag het niet, maar vandaag laat ik het even gaan. Als ze maar drinken, het is warm.

Kleine dondersteen en kleine druktemaker kruipen onder de tafel. Ik vind het goed, er mag iets meer vandaag. Na een poosje komen ze onder de tafel vandaan. Langzamerhand verandert 'er mag iets meer vandaag' via 'er mag best wel veel vandaag' in 'misschien mag ongeveer alles wel'.  Een beetje geginnegap, geduw en getrek, wat waarschuwingen, gestoei en als ik nog een keer waarschuw en het helpt nog steeds niet is het klaar. Kleine dondersteen, kom nu maar hier zitten. 

Kleine dondersteen pakt zijn banaan en zijn drinken en gaat bij mijn voeten op de grond zitten. Kleine druktemaker blijft alleen achter. Hij kijkt verward om zich heen. "Wat is er kleine druktemaker?" "Ik ben mijn banaan kwijt!" Ik kijk naar Kleine dondersteen aan mijn voeten, die nog een grote hap van zijn banaan neemt en zeg: "Kleine dondersteen, is dat jouw banaan wel?" Kleine dondersteen kijkt niet op of om, maar zegt: "Hij ligt achter de kast." En ja hoor, achter de speelgoedkast vindt Kleine druktemaker zijn banaan terug. 

"Vond je dat handig Kleine dondersteen?"
"Was een grapje."
"Ja, dat snap ik, dat dat een grapje was, maar denk je dat Kleine druktemaker het ook een leuk grapje vond?"

Kleine dondersteen denkt van wel, maar als ik hem wijs op het gezicht van kleine druktemaker, die voor de gelegenheid even nog bozer kijkt dan hij eigenlijk al deed, je kunt het maar beter duidelijk hebben, moet hij toch toegeven dat zijn vriend het misschien toch niet een leuk grapje vond. En als ik uitleg dat het ook niet zo'n goed idee is, want als hij het zou vergeten en we vinden de banaan niet weer, dan ligt er na de vakantie een verrotte snotbanaan achter de kast met allemaal vliegen en muizen erbij. Niet handig, dat snapt Kleine dondersteen nu ook. 

Als de grote talentenshow klaar is, en de stoelen weer op hun plek staan, hebben we nog tijd over om te spelen, buiten en binnen. We doen rustig aan, en dat is nodig. Iedereen is moe en heeft het erg warm. De lontjes zijn kort en de tranen zitten hoog, maar we rollen zonder grote problemen door de dag. Er wordt  op mijn commando rustig gespeeld (Nee, Kleine dondersteen, Kleine druktemaker en Ontdekmeisje, met de hamertjetikhamers op de tafel timmeren is niet rustig spelen!) Er worden spelletjes gedaan en puzzels gemaakt. Veel kinderen zitten rustig te tekenen en er worden wappers gemaakt. Waaiers dus, en ik laat het gaan, want het is best lekker als er een paar meisjes om me heen staan te wapperen. 

Tevreden zitten we vlak voor we naar huis gaan in de kring. Ik strooi wat complimenten rond. Goed geluisterd, stoer om op het podium te staan, lief gespeeld en goed water gedronken. 

"En nu hebben we nog 5 minuten over. We hebben nog wel tijd om even wat te zingen. Wie weet er een leuk liedje?" Spontaan grietje is mijn hulpje vandaag en zit naast me. "Ik weet wel een leuk liedje: 

"Ik ga semme.... in bacasi lemme...!" 

Voor ik het weet zitten 30 kleuters in mijn klas deze kaskraker luidkeels mee te brullen. Gelukkig kennen ze alleen het refrein. 

Als we even later naar buiten gaan komt Keurig dametje nog even bij me staan. Keurig dametje komt uit een keurig gezin, ziet er altijd uit om door een ringetje te halen en woont in een groot huis. "Ik weet ook nog een liedje juf, zal ik het laten horen?" Tuurlijk, liedjes wil ik altijd wel horen.

En met haar keurige stemmetje zingt ze:

"Er zit een vijf in de klok, het is weer tijd voor een slok.
Want met een vijf in de klok, dan gaan we drinken!"