Denken in oplossingen

 "Juf, kijk!"

De jongen achterin de klas houdt zijn wisbordje omhoog, een zichtmapje met wit papier erin, waar we soms een getallenlijn instoppen, of een klok zonder wijzers, zodat we wijzers kunnen tekenen, weer uit kunnen wissen, en weer opnieuw kunnen tekenen. Tijdens een instructie kunnen we zo snel zien wie de klok al snapt en wie nog wat hulp nodig heeft. Het wisdoekje en de stift bewaren we in het mapje, reuzehandig.

Vandaag is ons wisbordje gewoon wit. En een beetje stuk in het geval van Jongen Achterin de Klas. Hij houdt demonstratief nog even duidelijk de losse flap naar voren. 

"Ja, ik zie het, Jongen Achterin de Klas, dat is onhandig, maar daar ga ik nu even niets aan doen, want ik wil met de les beginnen."

Hij had op een andere uitkomst gehoopt, maar accepteert mijn beslissing en gaat zitten. Zijn stoel stond vanochtend op een andere plek dan anders, naast die van het meisje aan de andere gang van het gangpad. Veel te dichtbij naar zijn zin.  Op de middelste rij tafels, waar hij normaal aan zit,  staan blokkenbouwsels en de buitenste rijen van 2 kinderen zijn rijen van 3 geworden. Dat vinden we eigenlijk best gezellig, al is het ook wat schipperen met de ruimte. Jongen Achterin de Klas houdt niet zo van schipperen, maar hij denkt in oplossingen. Zijn stoel staat tussen de rijen in en fungeert beurtelings als stoel en als tafel. Het werkt, zonder irritaties, dus ik ben tevreden. Dit is de zelfstandigheid die we graag van ze zien.

We werken over bovenaanzichten. Teken eens het bovenaanzicht van... een puntenslijper, een lijmstift.
Ik kijk naar de kinderen en geniet. Ze hangen aan mijn lippen alsof het een spannend verhaal betreft. Zodra ik een opdracht geef, buigen ze zich over hun wisbordje en tekenen ze wat ik vraag. Drie wisbordjes op twee tafels past best, en de stoel van Jongen Achterin de Klas doet het ook prima als tafeltje.  

"8, 9, 10, laat je wisbordje maar zien!"

Allemaal tegelijk gaan de wisbordjes omhoog, ook die van Jongen Achterin de Klas, die zich voor de gelegenheid snel naar me omdraait.

Dan mogen ze eindelijk met de blokkenbouwsels aan de gang. Welke foto hoort bij welk
blokkenbouwsel? De opdracht is niet moeilijk, maar even rondlopen is altijd lekker, en serieus vervullen ze hun taak. Ik help Even Opstartventje op weg, en dan kan ook hij zelf verder.

En dan deel ik nog meer blokjes uit. Want kunnen we eigenlijk ook twee bouwsels maken die heel verschillend zijn, maar wel hetzelfde bovenaanzicht hebben? Ik heb het voorgedaan met de grote blokken op de instructietafel, een kind nog een bouwsel laten bouwen, en nu mogen ze zelf. Al gauw staan er op de tafels 2 torentjes, een hoge en een lage, met hetzelfde bovenste blokje. Of een gebouwtje met kubusblokjes en een met halve kubussen, maar wel met dezelfde bovenkant. "Juf! Wij hebben er 3!" 

Superknap vind ik ze, en wat geniet ik van de les, van de betrokkenheid, het enthousiasme, en van de kinderen. Aan het eind van de les werken ze in het werkboek. Een fluitje van een cent na de

blokkenbouwsels. Wie klaar is, mag een plattegrond van de klas tekenen, want dat is ook een bovenaanzicht. 

Als ik zeg dat we gaan stoppen, klinkt een gezamenlijke zucht: "Nu al?" "Mijn plattegrond is nog niet af!" "Mogen we nog heel even?" 

Later op de dag, als ze even tijd voor zichzelf hebben, komen de plattegronden weer op tafel. Ook die van Even Opstartventje, die vandaag al zijn werk af heeft gekregen. Zijn plattegrond is heel precies getekend, maar er staan geen tafels en stoelen op. Wel de dakbedekking, en ook het draaidingetje dat bovenop het dak staat, voor... dat weten we niet precies. Een plattegrond van het dak boven onze klas! Even denkt hij dat hij het fout heeft gedaan, maar ik vind het prachtig, en hij heeft heel goed nagedacht. 

"Juf,  kijk!"

Jongen achterin de klas houdt zijn wisbordje omhoog, nog een beetje kapotter dan zopas. Van bovenaf laat hij zijn stift erin zakken. Die valt er met een vaartje weer onderuit. Niet alleen de bovenste flap zit nu los, maar ook de naad aan de onderkant is open. Een onhoudbare situatie, en als dit niet vandaag wordt opgelost, blijft het de hele vakantie een probleem in zijn hoofd. 

"Leg maar op mijn bureau, ik zal hem zo repareren met plakband." Tevreden loopt hij naar mijn bureau. Dit was de bedoeling. Jongen Achterin de Klas en ik, wij denken in oplossingen.