De ouders zijn niet de ware plaag

Hij was nog maar net van wal gestoken of een groot applaus barstte los. Cabaretier Pieter Derks stond voor een zaal vol onderwijsmensen en trok het boetekleed aan. Hij liep nog niet zo lang rond op school, zijn dochter was nog niet zo lang geleden bevorderd tot kleuter.

Nu hij een paar maanden op het schoolplein stond, snapte hij pas dat het grootste probleem van het onderwijs niet zit in toetsen, personeelstekort, te grote klassen of te kleine budgetten. “De ware plaag die het onderwijs teistert zijn wij, de ouders”. Deze boetedoening werd beloond met gelach, gejuich en geklap. De zaal vol onderwijsmensen hing aan zijn lippen. Zij herkenden het, zijn verhaal over ouders die hun kind het grootste wonder vinden dat op aarde rondloopt, hun hoge eisen, de ouders die hun kind hoogbegaafd, hypersensitief of allergisch vinden, en nog dyslectisch ook als het meezit.
Inderdaad, de ware plaag, dat zijn die ouders.

Ik kwam deze gesproken column tegen op Facebook. Niet een keer, niet twee keer, maar zeker 4 keer, met altijd commentaar erbij van collega's die ik al dan niet ken. Deze meneer Derks heeft het helemaal begrepen, en hij brengt het nog leuk onder woorden ook, is de algemene strekking. Ouders moeten maar eens een beetje inbinden, we kunnen tenslotte niet alles. Uw 8e wereldwonder meneer, moet maar gewoon leren dat niet alles leuk is, en uw arme hoogsensitieve dyslect mevrouw, die moet niet zo zeuren en gewoon hard werken.

Ik ga voor jou zorgen

Ook ik herkende de ouders, of beter, hun gedrag. En toch... toch gaat het er niet in bij mij. De ouders zijn NIET de grootste plaag die het onderwijs teistert. Die ouders, die doen wat hun taak is.
Die doen wat ze hun kind hebben beloofd op het moment dat het nog glibberig en verkreukeld in hun armen lag te wennen aan de wereld: Ik ga voor jou zorgen, en ik ga er alles, maar dan ook alles aan doen om te zorgen dat jij een gelukkige volwassene wordt.

Dat is wat ze doen: voor hun kind zorgen. Een ouder die op school te horen krijgt dat zijn dochter zo'n voorbeeldige leerlinge is, maar thuis een ongelukkig hoopje mens ziet, omdat elke dag saai is en hetzelfde als de vorige. Een ouder die zich zorgen maakt omdat de klas zo druk is en haar zoon daar onder lijdt. Een ouder die ziet dat zijn kind veel meer kan dan het op school laat zien.
En wat mogen we blij zijn als die ouders naar school komen. Dat ze niet bij het hek, op het schoolplein, of, nog erger, op Facebook, gaan verkondigen wat voor een rare beslissingen de school nou toch weer genomen heeft.

En natuurlijk, soms zijn eisen die ouders stellen onredelijk, of in ieder geval onuitvoerbaar. En sommige ouders zijn gewoon vervelende mensen. Net als sommige politieagenten, die stiekem om een hoekje blijven wachten op een rottig punt, om met een grote grijns maar zoveel mogelijk boetes uit te delen. Net als sommige melkboeren die fluitend hun melk een beetje aanlengen. Net als sommige gymleraren die juist de leerling iets laten voordoen die dat niet durft. Maar de meeste gymleraren, melkboeren, politieagenten en ouders zijn gewoon heel leuke mensen. En er valt bijna altijd mee te praten. En dan kunnen we uitleggen dat het niet mogelijk is om voor elk kind een apart lesprogramma te maken, en dat dat ook helemaal niet nodig is, maar dat we wel gaan doortoetsen om te kijken op welk niveau we de dochter kunnen uitdagen. En dat we niet kunnen zorgen dat de klas van zoon ineens rustig wordt, maar dat we wel aan hem kunnen vragen naast wie hij graag wil zitten. En dat we niet kunnen garanderen dat kind over 2 jaar een VWO-advies krijgt, maar dat we hem wel gaan helpen zijn werkhouding te verbeteren.

De ouders zijn niet de ware plaag. De ouders zijn onze waardevolle en zeer gewaardeerde gesprekspartners. En we mogen ze niet met zijn allen gaan zien als vervelende lastpakken die altijd maar zeuren. Want dat zijn ze niet. En dat gevoel mogen we ze ook niet geven. Het is niet eerlijk, het is niet professioneel en het is niet terecht.

Dus Pieter, trek je boetekleed maar weer uit. Voel je welkom op school, zie, kijk, geniet, praat mee, in alle redelijkheid, en zoek samen met de school naar de mooiste weg waarlangs je kind een gelukkige volwassene kan worden. Die weg zal niet altijd recht zijn, het zal een pad zijn met hobbels en omwegen, en misschien loopt ze soms langs een andere weg dan jij zelf gekozen zou hebben. Maar heb niet het gevoel dat je niet mee mag lopen. Je mag mee zover als nodig is, om haar hand vast te houden, soms om obstakels uit de weg te ruimen, soms om te laten zien hoe je er overheen komt, om de weg te wijzen, om van het uitzicht te genieten en om trots te kijken hoe je kind steeds meer stukjes alleen kan.