50 jaar liefde

Zenuwachtig stond  'ie voor de deur. Niet alleen was hij van plan om op de bel te drukken van de mooiste vrouw, de liefste vrouw van de wereld, ook stond er een fotograaf vlak achter hem, om het vast te leggen. Hij probeerde ontspannen te kijken, cool. Maar zeg nou zelf, het was niet niks, het meisje waarmee hij al samen was sinds hij 16 was, en zij 14, het meisje dat zielsveel van hem hield, net zoveel als hij van haar, zou vandaag zijn vrouw worden. Het was niet vanzelfsprekend dat hij hier nu stond. Haar ouders waren niet zo blij geweest met de verkering, hadden het zelfs verboden.

Verschil in stand stond de liefde in de weg. Maar liefde kruipt waar het niet gaan kan, en dit meisje dat altijd gehoorzaam was geweest aan haar ouders, had tegen haar vader gezegd: "En ik ga toch!" Echte liefde, zagen haar ouders uiteindelijk ook in, en vandaag waren ze getuige van het huwelijk van de dochter van de bovenmeester met de zoon van een fabrieksarbeider. Ze beloofden elkaar trouw tot in het oneindige en iedereen zag dat het goed was..



Ze straalden, allebei, zij in haar witte jurk, het haar opgestoken met een tiara en een sluier, een boeket met gele rozen, en hij met een jacquet en een hoge hoed, die hij op vrijwel alle foto's in de hand heeft en niet op zijn hoofd. Het is tenslotte geen verkleedpartijtje.
Ook de kinderen van de klas van de jonge juf hadden een hoed, een papieren. Keurig twee aan twee stonden ze in hun zondagse kleren te wachten om hun juf en die meneer een handje te geven, om daarna snel aan de limonade te gaan. Uit een flesje, met een rietje. Een paar weken later kreeg juf nog een cadeau: een map met verhaaltjes van de kinderen over deze feestdag. Iedereen vond het geweldig om erbij te zijn, en iedereen weet wel iets leuks te schrijven. De juf was mooi, haar man ook, we kregen limonade met een rietje, maar het hoogtepunt dat door vrijwel iedereen wordt genoemd en veelvuldig wordt getekend is de reis erheen: We gingen met een DAM-bus. Is het leven niet prachtig overzichtelijk een heerlijk eenvoudig als een ritje van nog geen half uur met de bus een belevenis is?

Vandaag, 50 jaar later, bekijk ik de foto's van deze mooie feestdag. Van deze stralende mensen, die een klein jaar later een zoon zouden krijgen, en nog een paar jaar later een dochter, die vandaag met een fotoboek op schoot zit. Als alles anders was gegaan, hadden we vandaag een groot feest gehad. Had ik foto's gemaakt om vast te leggen hoeveel ze nog steeds van elkaar hielden. Hadden de kleinkinderen misschien wel een concertje gegeven, en hadden zij ontroerd en trots geluisterd.
Maar alles ging zoals het ging, en na 9 jaar kwam er een eind aan hun leven samen.
Tot de dood ons scheidt.

Ik bekijk de foto's met een glimlach. Ik zie mijzelf terug in mijn moeder, zie hoe mijn broer op mijn opa lijkt, hoe mijn nichtje op mijn tante lijkt. Ik jongvolwassenen die het nog steeds eng vinden om de bovenmeester een hand te geven, ook al kan hij ze niks meer maken. Ik zie plechtige en vrolijke momenten, zoals het hoort op zo'n dag.

Ik zou van alles willen vragen: Had hij de jurk al gezien? Wist zij welke bloemen hij zou meebrengen? Wie zijn dat op de foto? Veel ken ik, maar nog veel meer niet. Deden er mensen 'stukjes?' Wat aten jullie?
Het is geen verdrietige dag vandaag. Ik vier een feestje en feliciteer mezelf met de liefde die ze hebben doorgegeven. De liefde die van de foto's straalt, die is er nog steeds, springlevend. 

14 jaar popelen

"Nee, dat kan nog niet. Je kunt nog niet boven het mandje uitkijken..." Hmmm… ik had een punt, dat zag ze wel in, met haar 4 jaar en nauwelijks een meter hoog. "Als ik groot ben dan?"

We stonden samen naar boven te kijken, mijn dochter en ik, er kwam een luchtballon over. We konden de mensen in de mand horen en zien, ze zwaaiden en wij zwaaiden terug, en ze wist het zeker: Dit wilde ze ook. Maar met een kleine meter kun je niet over het randje van de mand kijken. We maakten een afspraak: Als jij groot bent, gaan wij samen in een luchtballon. Het was geen belofte, het was een afspraak, een date op de lange termijn.
Regelmatig kwam onze afspraak ter sprake.

"Als ik groot ben, gaan wij ook in een luchtballon, he mama?" 

"Eigenlijk gaan we niet in de ballon, maar in het mandje he?"

 "Kijk, een luchtballon... dat gaan wij ook doen he?"

"Wanneer ben ik groot?" 

Als je 4 bent, is 6 groot, en als je 8 bent, is 12 bijna volwassen. De afspraak werd wat verduidelijkt: "Als jij 18 bent, of als je klaar bent met de middelbare school, dan gaan we in een luchtballon."
14 jaar wachten is lang. Voor haar de hele basisschool, de hele middelbare school lang. Maar de tijd vanaf het moment dat we onze afspraak maakten werd steeds langer, en de tijd tot het echt zou gaan gebeuren werd steeds korter. We keken er nog steeds naar uit, steeds meer misschien wel. Wat genoten we van samen verlangen, van 14 jaar popelen.


En toen, afgelopen juli, had ze haar examen gehaald, was ze klaar met de middelbare school, en bijna 18. Ze kreeg een envelop met een kaart, waarop stond dat het ging gebeuren, op 13 augustus.

Gisteren stapten we in het mandje, wat een enorme mand bleek te zijn. Dat zie je niet, als je op de grond staat en omhoog kijkt. Uitgezwaaid door de andere gezinsleden zweefden we met 21 andere passagiers en een paar bemanningsleden omhoog.

Het was een geweldige ervaring. Aan de ene kant zagen we Zutphen en wat daar achter ligt, aan

de andere kant zagen we de Randmeren en Flevoland. Keken we voor ons, dan  zagen we de Sallandse Heuvelrug, en keken we om, dan zagen we de Veluwe. En keken we omhoog, dan zagen we een geweldige, kleurige ballon.We vlogen over de IJssel die zich door het landschap kronkelde, we zagen hazen, nieuwsgierige koeien, een ree en de mooiste zonsondergang ooit. We genoten van het gevoel, het geluid van de stilte, en van elkaar, van het samen beleven waar we 14 jaar naar uit hadden gekeken.

De landing was wat ruiger dan voorzien, we stuiterden wat over het weiland en een windvlaag duwde ons mandje om. Met wat blauwe plekken in het vooruitzicht lagen we lachend op onze rug. We kropen uit de mand en even later nipte ze aan haar allereerste glas champagne.

Het was de mooiste afsluiting van een kindertijd. Het mooiste begin van een volwassenheid.

Vandaag is ze groot. Vanmiddag stapte ze in de bus, op weg naar haar kamer aan de andere kant van het land.  Een appartement met een goede, vertrouwde vriendin, waar ze samen een heerlijk jaar mee tegemoet gaat. Vanaf nu is alles anders, heb ik een volwassen dochter, al wordt ze over 2 weken pas echt 18.

Ik popel om te zien hoe ze verder gaat.