Stembureau

Ze weten wat belangrijk is, de kinderen van groep 5. 

"WIJ WILLEN DAT KINDEREN VIJLIG ZIJN"

"OUDRE HELPEN '

"ZORG VOOR NATUUR"

"SPORT VOOR IEDEREEN '

Als zij de baas zouden zijn, was 't allemaal zo geregeld.

Trouwens, wat een onzin eigenlijk, dat je pas mag stemmen als je 18 bent. Zij hebben tenslotte ook een mening. En de regering moet ook beslissingen over hen nemen, dus ze willen ook meedenken. 

Vandaag zijn de landelijke verkiezingen. En het zijn de eerste verkiezingen die ze bewust meemaken, al is het nog best ingewikkeld. Wat is dat dan, een regering? Maar de koning is toch de baas van het land? Waarom nemen andere mensen dan de beslissingen? 

In onze school is een stembureau. Met mijn stempas, mijn paspoort en 25 kinderen loop ik aan het begin van de middag naar het speellokaal van de kleuters, waar vandaag tafels en stemhokjes staan, en twee grote kliko's met een gleuf en een slot. We gaan stemmen, met zijn allen.

We worden enthousiast ontvangen door de medewerkers van het stembureau. 'Ik ga nu eerst kijken of
dit wel echt juf Yvonne is.' Mijn stempas en mijn paspoort worden nauwkeurig met elkaar vergeleken. Dan streept de volgende dame mijn naam door op een lange lijst. We krijgen een opgevouwen papier overhandigd: het stembiljet. 

Het ding is van een dusdanig formaat dat het voor een juf met een gebroken pink niet gemakkelijk is om het te temmen. Een paar kinderen mogen helpen uitvouwen. Samen zijn we onder de indruk van hoe groot en hoe veel. 

Ik ga alleen het stemhokje in. Stemmen is persoonlijk en geheim. 'Nee, ik zeg niet op wie ik stem. In Nederland hoef je dat tegen niemand te zeggen. En bovendien vind ik het niet goed als een juf dat aan de kinderen vertelt. Dat hoort niet zo." Ze nemen het zonder morren van me aan, al hadden ze het graag geweten.

Als ik met de rug naar de wereld een hokje rood heb gekleurd, vouw ik met hulp van een paar kinderen het grote stembiljet weer op. Twee andere kinderen stoppen het voor me in de stembus. Onder de vertederde blik van een ouder echtpaar dat  ook komt stemmen gaan we terug naar de klas, verder met onze eigen verkiezingscampagne. Sommige posters zijn al klaar. In andere groepjes wordt nog driftig getekend, vindt nog overleg plaats (wel of niet nog een extra boom?) In een groepje worden alle discussiepunten opgelost met behulp van steen, papier, schaar. Het gaat er een stuk geciviliseerder aan toe dan bij de debatten in Den Haag. 

'Wat vinden jullie belangrijk, vertel er eens iets over."

"Wij willen dat alle kinderen veilig zijn. Dat ze als ze ziek zijn naar een goed ziekenhuis kunnen. En dat ze ook niet zomaar ontvoerd worden."

"Wij willen dat alle kinderen kunnen sporten en dat sporten ook gratis is, want dan kunnen arme kinderen ook sporten"

"Wij willen dat er goed voor ouderen wordt gezorgd. Want als je ouder bent, of soms nog niet zo heel oud, maar... nou ja... ouder, dan heb je ook vaak geen papa of mama meer, dus dan is het wel fijn dat er nog iemand voor je zorgt." 

"Wij willen meer bomen, want dat is belangrijk."

Ze hebben gelijk, het zijn allemaal belangrijke onderwerpen. We hebben gestemd, maar niet op de eigen
partij, dat mocht niet. Dan zou een eenmansfractie beduidend minder kans hebben op winst dan de partij met 6 leden. De stemmen zijn nog niet geteld, de uitslagen zullen morgen binnenkomen.

Ik ben benieuwd naar de exitpolls. 

Denken in oplossingen

 "Juf, kijk!"

De jongen achterin de klas houdt zijn wisbordje omhoog, een zichtmapje met wit papier erin, waar we soms een getallenlijn instoppen, of een klok zonder wijzers, zodat we wijzers kunnen tekenen, weer uit kunnen wissen, en weer opnieuw kunnen tekenen. Tijdens een instructie kunnen we zo snel zien wie de klok al snapt en wie nog wat hulp nodig heeft. Het wisdoekje en de stift bewaren we in het mapje, reuzehandig.

Vandaag is ons wisbordje gewoon wit. En een beetje stuk in het geval van Jongen Achterin de Klas. Hij houdt demonstratief nog even duidelijk de losse flap naar voren. 

"Ja, ik zie het, Jongen Achterin de Klas, dat is onhandig, maar daar ga ik nu even niets aan doen, want ik wil met de les beginnen."

Hij had op een andere uitkomst gehoopt, maar accepteert mijn beslissing en gaat zitten. Zijn stoel stond vanochtend op een andere plek dan anders, naast die van het meisje aan de andere gang van het gangpad. Veel te dichtbij naar zijn zin.  Op de middelste rij tafels, waar hij normaal aan zit,  staan blokkenbouwsels en de buitenste rijen van 2 kinderen zijn rijen van 3 geworden. Dat vinden we eigenlijk best gezellig, al is het ook wat schipperen met de ruimte. Jongen Achterin de Klas houdt niet zo van schipperen, maar hij denkt in oplossingen. Zijn stoel staat tussen de rijen in en fungeert beurtelings als stoel en als tafel. Het werkt, zonder irritaties, dus ik ben tevreden. Dit is de zelfstandigheid die we graag van ze zien.

We werken over bovenaanzichten. Teken eens het bovenaanzicht van... een puntenslijper, een lijmstift.
Ik kijk naar de kinderen en geniet. Ze hangen aan mijn lippen alsof het een spannend verhaal betreft. Zodra ik een opdracht geef, buigen ze zich over hun wisbordje en tekenen ze wat ik vraag. Drie wisbordjes op twee tafels past best, en de stoel van Jongen Achterin de Klas doet het ook prima als tafeltje.  

"8, 9, 10, laat je wisbordje maar zien!"

Allemaal tegelijk gaan de wisbordjes omhoog, ook die van Jongen Achterin de Klas, die zich voor de gelegenheid snel naar me omdraait.

Dan mogen ze eindelijk met de blokkenbouwsels aan de gang. Welke foto hoort bij welk
blokkenbouwsel? De opdracht is niet moeilijk, maar even rondlopen is altijd lekker, en serieus vervullen ze hun taak. Ik help Even Opstartventje op weg, en dan kan ook hij zelf verder.

En dan deel ik nog meer blokjes uit. Want kunnen we eigenlijk ook twee bouwsels maken die heel verschillend zijn, maar wel hetzelfde bovenaanzicht hebben? Ik heb het voorgedaan met de grote blokken op de instructietafel, een kind nog een bouwsel laten bouwen, en nu mogen ze zelf. Al gauw staan er op de tafels 2 torentjes, een hoge en een lage, met hetzelfde bovenste blokje. Of een gebouwtje met kubusblokjes en een met halve kubussen, maar wel met dezelfde bovenkant. "Juf! Wij hebben er 3!" 

Superknap vind ik ze, en wat geniet ik van de les, van de betrokkenheid, het enthousiasme, en van de kinderen. Aan het eind van de les werken ze in het werkboek. Een fluitje van een cent na de

blokkenbouwsels. Wie klaar is, mag een plattegrond van de klas tekenen, want dat is ook een bovenaanzicht. 

Als ik zeg dat we gaan stoppen, klinkt een gezamenlijke zucht: "Nu al?" "Mijn plattegrond is nog niet af!" "Mogen we nog heel even?" 

Later op de dag, als ze even tijd voor zichzelf hebben, komen de plattegronden weer op tafel. Ook die van Even Opstartventje, die vandaag al zijn werk af heeft gekregen. Zijn plattegrond is heel precies getekend, maar er staan geen tafels en stoelen op. Wel de dakbedekking, en ook het draaidingetje dat bovenop het dak staat, voor... dat weten we niet precies. Een plattegrond van het dak boven onze klas! Even denkt hij dat hij het fout heeft gedaan, maar ik vind het prachtig, en hij heeft heel goed nagedacht. 

"Juf,  kijk!"

Jongen achterin de klas houdt zijn wisbordje omhoog, nog een beetje kapotter dan zopas. Van bovenaf laat hij zijn stift erin zakken. Die valt er met een vaartje weer onderuit. Niet alleen de bovenste flap zit nu los, maar ook de naad aan de onderkant is open. Een onhoudbare situatie, en als dit niet vandaag wordt opgelost, blijft het de hele vakantie een probleem in zijn hoofd. 

"Leg maar op mijn bureau, ik zal hem zo repareren met plakband." Tevreden loopt hij naar mijn bureau. Dit was de bedoeling. Jongen Achterin de Klas en ik, wij denken in oplossingen.

Wensen

 "Lieve juf Yvonne, wij hebben een heel mooi liedje voor je!"

Op mijn vrije maandag, die deze keer heel feestelijk is, krijg ik een spraakberichtje van mijn collega die vandaag bij de kleuters werkt. Nou ja, spraakberichtje, een zingberichtje is het.

Door mijn telefoon klinkt onbedoeld meerstemmig en ontroerend enthousiast een prachtig lied op de wijze van Vader Jacob:

Juf Yvonne, juf Yvonne
houdt van Dick, houdt van Dick.
Nog vele mooie jaren, nog vele mooie jaren,
gefeliciteerd, gefeliciteerd!

Afgelopen maandag, 6 oktober, was het feest bij ons thuis. Het was precies 25 jaar geleden dat we in Utrecht in ons mooie kloffie trouwden en we vierden dat innig. We zijn niet van de grote feesten, geen polonaises, geen dj's tot in de late uurtjes, geen afgehuurd zaaltje en ook geen 60 gasten. Uit eten met familie, en een klein aanwipfeestje thuis, met de kinderen en wat vrienden.  En later deze maand vieren we het nog met z'n tweetjes in Lissabon en met getuigen en ceremoniemeesters van 25 jaar geleden bij een concert.  Wij vieren op onze manier.

Van onze kinderen kregen we een speciale versie van de Feestkrant, een uitgave die ze ooit voor Moeder- en Vaderdag maakten en die nu in een luxe editie verscheen. Ze stellen zichzelf voor, laten ons door hun vrienden feliciteren, schrijven hoe ze hun eigen bruiloft voor zich zien, en we lezen nieuwsfeiten van 25 jaar geleden. CSI ging in première op onze trouwdag, en Slobodan Milosevic verloor definitief de macht in Joegoslavië. Ik had geen idee, ik was met andere dingen bezig. Een prachtcadeau is het, dat zijn waarde niet in geld laat uitdrukken.

En dan de kinderen van school. Van beide groepen krijgen we een prachtig kunstwerk, met, hoe kan het ook anders, als overheersende vorm een hart. 

In groep 5 hangt een mooie poster met van elk kind een hartje dat mooi versierd is of waar een lieve wens op staat. Ik laat het deze week lekker op school op de deur hangen, kunnen we er samen nog even van genieten.

Het grote hart van de kleuters kreeg ik al op de maandag zelf. Elk kind heeft uitgeknipt en opgeplakt wat ze voor cadeau voor ons in gedachten hebben. Het varieert van een raceauto en een racebaan (ach, wat had ik die in mijn kinderjaren graag gehad), via lavalampen en een Frozen-kasteel tot knalblauwe donuts en hutspot met bitterballen. Een waar feestmaal natuurlijk.

Op de achterkant staan de wensen van de kinderen, die mijn collega heerlijk letterlijk heeft opgeschreven. Een kleine greep uit de welgemeende wensen:

"Gefeliciteerd!"

"Wij wensen juf Yvonne trouwdag!"

"Ik wens dat juf Yvonne nog fijn leeft!"

"Lief dat je van hem houdt."

"Getrouwd!"

"Ik wens juf een raceauto."

"Lieve vrijheid!"

en, en daar ben ik het helemaal mee eens, daarom is het na 25 jaar tenslotte nog steeds feest:

"Het is leuk dat je met je man getrouwd bent!"

Gisteren trakteerde ik bij de kleuters, en vandaag in groep 5. Kleine zakjes snoepjes die in dankbaarheid werden ontvangen. Ook de jeugd van tegenwoordig is tevreden met feest op zakformaat.

Na schooltijd werd een jongen opgewacht door zijn broer uit groep 6. 
"Snoepjes? Waarom hebben jullie snoepjes?"

"Omdat juf Yvonne 25 jaar getrouwd is."

"Waarom krijgen wij dan niks? "

"Tja, omdat je broer nu toevallig bij mij in de klas zit, en jij niet meer."

"Nou, maar vorig jaar was je toch ook 24 jaar getrouwd?"