1 april

Tuurlijk, ik had al braaf verbaasd naar mijn voeten gekeken op de opmerking dat mijn veter loszat. Je kunt natuurlijk stoer stoïcijns nergens intrappen, maar de dag is een stuk ontspannener als je er gewoon in meegaat. 

Het was al een paar jaar geleden dat ik werkte op 1 april. Eigenlijk vind ik het wel prima als het niet op mijn werkdag valt, maar ik ga nou ook weer niet zo ver als de directeur van een poos geleden die gewoon standaard een dag vrij nam.

Vandaag was het mijn dag in groep 5, een leeftijdsgroep die er vol voor gaat. We generen ons nog niet voor flauwigheid en we vinden heel veel grappig. Losse veters bijvoorbeeld. 

Na de inloop loop ik even de klas uit, naar de mediatheek, om daar een paar kinderen op te halen die afgeleid zijn tijdens het ruilen van hun boek. Als ik de klas weer inwandel, is die half leeg. op de stoelen tenminste. Onder allerlei tafels uit steken hoofden en voeten en een van de kinderen die nog wel keurig op haar stoel zit, zegt met een ondeugende grijns: "Ja, ik weet ook niet waar ze gebleven zijn juf!" zelf onder de tafel kruipen is net te spannend, maar ze gaat een goeie grap niet verpesten. Ze is nog niet uitgepraat of aan alle kanten krabbelen kinderen overeind.

"1 APRIL, KIKKER IN JE BIL!"

Ik schrik natuurlijk, lach om deze briljante grap. "Nu moet jij ons ook voor de gek houden juf!" 

"Nee joh, daarvoor ben ik niet grappig genoeg." Ik zeg het als een voldongen feit. Zo'n goeie grap, dat gaat me nooit lukken. "Aaah.... jammer!" Sportief zijn ze wel, ze willen best teruggepakt worden. Maar helaas, het zit er niet in.

Na de spellingles staat informatie over de Avondvierdaagse op het programma. Ik heb een brief gekregen, en die neem ik samen met de kinderen door, want er staat belangrijke informatie in, maar ook veel moeilijke woorden die ik moet uitleggen. Meteen een lesje woordenschat en begrijpend lezen.

De afgelopen jaren was het telkens lastig geweest om de Avondvierdaagse te organiseren, want vrijwilligers zijn zoals overal schaars. Net als vorig jaar is het ook dit jaar wel gelukt om het evenement op poten te zetten, maar veel vrijwilligers hebben toch moeite met de hoeveelheid tijd die het kost. 4 hele avonden is lang. Samen lezen we de brief verder.

Een van de mogelijkheden is om de avonden in te korten. Er is besproken of het inkorten van de afstanden een optie is, maar dat doet wat ons betreft te veel afbreuk aan het sportieve element van de Avondvierdaagse.  

Om toch de avonden voor de vrijwilligers minder lang en intensief te maken, willen we dit jaar starten met een pilot. Dit jaar zullen de afstanden niet worden gewandeld, maar zullen de afstanden rennend afgelegd worden. Wij beseffen dat dit voor een aantal mensen bezwaren op kan leveren, maar gezien het feit dat het overgrote deel van de deelnemers jong en vitaal is, denken we dat het uitproberen van dit idee de moeite waard is.  

Let wel: de Avondvierdaagse is geen wedstrijd! We willen er nog steeds een sportief maar bovenal gezellig evenement van maken.  Groepen lopen net als voorheen samen, twee aan twee, maar nu in een rustig jog-tempo. Omdat het niet voor alle kinderen vanzelfsprekend is om 5 of 7.5 km te rennen, is het wellicht een goed idee om de komende maanden als groep te gaan trainen en ook begeleidende ouders voor te bereiden op deze verandering. 

En dus rennen mijn kinders even later keurig 2 aan 2 rondjes over het veld. Dat valt nog niet mee. Je wordt er moe van, van rennen. Hier en daar stort er eentje neer, struikelend over zijn eigen voeten of die van een ander. Het tempo moet best laag liggen, iedereen moet het bij kunnen houden. En wie sneller kan, maar niet inhalen. We proberen het een paar rondjes uit en gaan dan weer naar binnen. 

"Goed gedaan allemaal! Ik zal een mail naar jullie ouders sturen, met de brief over de Avondvierdaagse, en dat we vanmiddag weer gaan oefenen, als er ouders vanmiddag willen en kunnen, mogen ze vast meetrainen." Dit voorstel wordt met gejuich ontvangen. Sommige kinderen dekken manmoedig hun ouders in,  "Mijn moeder moet voor mijn broertje zorgen." "Mijn vader gaat dat echt nooit doen!" 

Maar vlak voor het einde van de schooldag staan er een paar ouders te kijken bij het veld, en een vader wil wel even een rondje meetrainen. Zijn dochter straalt als ik haar vader de hemel in prijs. Haar vader is vandaag een held.

Na het laatste rondje vraag ik de kinderen hoe ze dit vonden, en of ze het zien zitten om door te trainen voor de 5 km. Ja hoor, dat durven ze wel aan, we doen niet aan valse bescheidenheid. 

"Nou, dan heb ik toch een droevige meededeling voor jullie:  1 APRIL!"

Even is het stil en dan barst het kabaal los. "Ooooh! Juf!" "Maar die brief dan? Heb je die zelf gemaakt?  HOE DAN?" Maar vooral ook: "Aaaaaah! Jammer, het was net zo leuk!"

Maar ze moeten ook wel toegeven dat met zulke groepen rennen op de straat wel een beetje gevaarlijk is, als hier op het veld al telkens kinderen vallen. Voor sommige anderen is het een opluchting. Misschien gaan ze toch meedoen aan de Avondvierdaagse.

Net veel later kijk ik glimlachend terug op deze geslaagde grap,. Ik neem tevreden een slok van het water op mijn bureau, terwijl een paar kinderen onopvallend giebelend naar me staan te kijken. 

Zout.

Een aardappel

 "Juf, hoe schrijf je de b?"

Met grote ijver zijn ze woorden bij de plaatjes aan het schrijven. Ze hebben al omcirkeld waar je de g vooraan hoort. Maar ze kennen al veel meer letters, en wie letters kent, kan schrijven, vaak al eerder dan lezen. En zo komt het woord glijbaan naast het plaatje van de glijbaan te staan: glaijba. Op het blad staan even later ook de woorden gans, gitar, gras en glas. En zo gaat het al weken, Elke keer als we woorden zoeken, schrijven we ze er ook bij. "Juf, MOET je de woorden erbij schrijven?" Nee, het moet niet.

Niet iedereen is al zover. Geen wonder ook, sommige kinderen van
groep 2 zijn al 6, of worden dat bijna, en anderen zijn net een paar maanden 5. En de een is snel met letters, en de ander bouwt weer mooie bouwwerken met de lego, of ligt graag op de grond met autootjes te spelen. Wie nog niet kan, of nog niet wil, hoeft nog geen woorden te schrijven. We zijn tenslotte nog kleuters, en gras groeit niet sneller door eraan te trekken. Het groeit vanzelf.

Vrolijk Mannetje is een speelkind. Hij is nog niet zo bezig met letters, is ook nog niet zo toe aan moeilijke werkjes aan een tafel, maar geef hem een bak met constructiemateriaal, en hij is uren zoet. Vandaag is hij bezig met een tekening. Ik loop langs en blijf even kijken. "He, jij hebt Mario en Luigi getekend!" "Ja!" zegt Vrolijk Mannetje blij. Hij houdt niet alleen van constructiemateriaal, maar ook

van Mario. Mario en Luigi zijn twee bijna identieke poppetjes, met een ronde buik, strepen als armen en benen en grote ronde ogen en flinke flappers van oren. Toch herken ik ze: Allebei hebben ze een primitief petje op, de een met een M en de andere een L. De L staat op de kop, maar het is een L. Zo zie je maar, niet aan trekken, het groeit vanzelf. 

Nog niet zo lang geleden snapte hij nog echt niets van letters, woorden en welke klank je hoort. Maar als we nu een filmpje kijken van ons favoriete autootje Brum, roept hij enthousiast: "Juf!!! Juf!! Dat is ook met g! Bggum!" Knap gevonden!

Eerder vandaag bedachten we samen woorden met de g. 

"geit!" Ik schrijf het woord op het bord. Het klopt, geit is met de g. 
"geel!" klopt ook.

en dan slaat de verwarring toe. Want na schildersezel (het thema kunst is goed voor de woordenschat), waarbij je de g wel hoort, maar niet ziet, komen we op twee woorden die wel erg op elkaar lijken. 

Ik schrijf op het bord: 

grijs 

en zet er een grijs rondje omheen. Grrrrrrrijs, dat is een kleur. Maar we hebben ook nog 

gijs

Gijs is het broertje van een van de kinderen. Naast het woord teken ik een ovaal, met daarin twee stipjes en een gebogen streep, terwijl ik zeg: "En Gijs is...."

Vrolijk Mannetje kijkt naar mijn tekening van het broertje en roept verbaasd: "EEN AARDAPPEL???"

Lekker rustig

 "Juf, wat doen die mannen?"

Tuurlijk, dat kan er ook nog wel bij. het was toch al chaos. Voor het raam van mijn kleuterklas zijn 3 werkmannen bezig in de tuin. Kruiwagens, scheppen, boompjes en stoere hoofden. De mannen maken een wilgentenen tunnel, vlak voor ons raam, en ze halen fietsenrekken weg. Daarvoor willen ze dan graag weer zand uit onze zandbak. De kinderen mogen als we buitenspelen helpen scheppen, in de grote kruiwagen. Maar verder mogen ze niet helpen. Jammer, het was net zo interessant allemaal. 

Vandaag sta ik in standje laatjeniegekmaken en als de werkmannen een apparaat tevoorschijn halen waar ze een hoop herrie mee gaan maken, zeg ik: "Mooi, we gaan toch net naar gym." In no time staat iedereen bij de deur in de door mij gewenste volgorde en lopen we naar buiten, de kou in.

Dat is nog een ding, die kou. Sneeuw! Gelukkig valt het mee, en elke keer als we buiten lopen is het droog, of in ieder geval bijna. 

Verder hebben we natuurlijk die oude man met die baard die met zijn hele santenkraam vol onrust op een boot gestapt is en nu weer de harten van alle kinderen in Nederland sneller laat kloppen, maar als

bijwerking ook de beweeglijkheid vergroot en het volume verhoogt.

Bijna alle kinderen kijken thuis het Sinterklaasjournaal en zijn precies op de hoogte van alle ontwikkelingen. Vorige week over bruggen, nu over fietsen die op slot moeten, of juist niet, over lekke banden met pepernootjes erin en over chaos in de pakjeskamer. En over Malle Pietje, die top de meest onhandige momenten zijn vinger omhoog steekt, de rest tot stilte maant en zegt: "Lekker rustig he?" Hilariteit alom, zowel in het Pietenhuis als in de kleuterklas.

In de gang, bij het koffiezetapparaat, staat een fiets. Wat doet die daar nou weer? Hé, er zit een zadelhoesje om het zadel, met een mijter.... Zou dit soms zo'n fiets van een Piet zijn? We denken collectief van wel. Hij heeft wel een lekke band... Misschien zit er een pepernootje in. Verbaasd blijven we met zijn allen bij de fiets staan. Energiebommetje, die meer energie te bommen heeft dan ooit, ligt meteen op zijn knieën. Ja, lekke band, dat ziet íe zo.

Het blijft niet bij sneeuw en Sint, we hebben ook nog twee jarigen. Rustige Druktemaker is in het weekend jarig geweest en trakteert vandaag. Groot feest, met een taart op het digibord en met liedjes zingen en een traktatie, kruidnoten en chocolademunten, lekker!

Maar ook vandaag, precies vandaag, een jarige juf. Toen ik vanochtend op school verscheen vond ik een feestmuts op mijn stoel, net als Rustige Druktemaker. Ook ik vier vandaag mijn feestje, met mijn muts op mijn hoofd en met een traktatie, en tekeningen en een groot hart dat ik krijg van al mijn kleuters. En een dennenappel, gevonden op de terugweg van gym. "Alsjeblieft juf, een cadeautje voor je verjaardag." In innige dankbaarheid neem ik hem aan. Ik heb nog nooit een dennenappel voor mijn verjaardag gekregen, en hij ruikt lekker naar hars.

Vanmiddag hebben we eindelijk tijd om even gewoon te spelen. Nou ja, gewoon... Energiebommetje rent achter een ander ventje aan door de klas en ze stoeien elkaar giechelend omver. En waar we de afgelopen weken zo heerlijk rustig konden spelen, is het nou een kakofonie van jewelste, met kinderen die van de weeromstuit naar hun vriendje vlakbij roepen. Ondertussen proeft Slimmaartoch een stift.
Ik kan mezelf bijna niet horen denken.

Te midden van dit kabaal komt Blond Bonkie met een guitig gezicht bij me staan. Hij steekt zijn vinger omhoog en zegt, als ik heel goed luister kan ik het net verstaan: "Juf, stil eens!" 

En zonder aft te wachten er meteen schaterlachend achteraan: 

"Lekker rustig he?"