Wensen

 "Lieve juf Yvonne, wij hebben een heel mooi liedje voor je!"

Op mijn vrije maandag, die deze keer heel feestelijk is, krijg ik een spraakberichtje van mijn collega die vandaag bij de kleuters werkt. Nou ja, spraakberichtje, een zingberichtje is het.

Door mijn telefoon klinkt onbedoeld meerstemmig en ontroerend enthousiast een prachtig lied op de wijze van Vader Jacob:

Juf Yvonne, juf Yvonne
houdt van Dick, houdt van Dick.
Nog vele mooie jaren, nog vele mooie jaren,
gefeliciteerd, gefeliciteerd!

Afgelopen maandag, 6 oktober, was het feest bij ons thuis. Het was precies 25 jaar geleden dat we in Utrecht in ons mooie kloffie trouwden en we vierden dat innig. We zijn niet van de grote feesten, geen polonaises, geen dj's tot in de late uurtjes, geen afgehuurd zaaltje en ook geen 60 gasten. Uit eten met familie, en een klein aanwipfeestje thuis, met de kinderen en wat vrienden.  En later deze maand vieren we het nog met z'n tweetjes in Lissabon en met getuigen en ceremoniemeesters van 25 jaar geleden bij een concert.  Wij vieren op onze manier.

Van onze kinderen kregen we een speciale versie van de Feestkrant, een uitgave die ze ooit voor Moeder- en Vaderdag maakten en die nu in een luxe editie verscheen. Ze stellen zichzelf voor, laten ons door hun vrienden feliciteren, schrijven hoe ze hun eigen bruiloft voor zich zien, en we lezen nieuwsfeiten van 25 jaar geleden. CSI ging in première op onze trouwdag, en Slobodan Milosevic verloor definitief de macht in Joegoslavië. Ik had geen idee, ik was met andere dingen bezig. Een prachtcadeau is het, dat zijn waarde niet in geld laat uitdrukken.

En dan de kinderen van school. Van beide groepen krijgen we een prachtig kunstwerk, met, hoe kan het ook anders, als overheersende vorm een hart. 

In groep 5 hangt een mooie poster met van elk kind een hartje dat mooi versierd is of waar een lieve wens op staat. Ik laat het deze week lekker op school op de deur hangen, kunnen we er samen nog even van genieten.

Het grote hart van de kleuters kreeg ik al op de maandag zelf. Elk kind heeft uitgeknipt en opgeplakt wat ze voor cadeau voor ons in gedachten hebben. Het varieert van een raceauto en een racebaan (ach, wat had ik die in mijn kinderjaren graag gehad), via lavalampen en een Frozen-kasteel tot knalblauwe donuts en hutspot met bitterballen. Een waar feestmaal natuurlijk.

Op de achterkant staan de wensen van de kinderen, die mijn collega heerlijk letterlijk heeft opgeschreven. Een kleine greep uit de welgemeende wensen:

"Gefeliciteerd!"

"Wij wensen juf Yvonne trouwdag!"

"Ik wens dat juf Yvonne nog fijn leeft!"

"Lief dat je van hem houdt."

"Getrouwd!"

"Ik wens juf een raceauto."

"Lieve vrijheid!"

en, en daar ben ik het helemaal mee eens, daarom is het na 25 jaar tenslotte nog steeds feest:

"Het is leuk dat je met je man getrouwd bent!"

Gisteren trakteerde ik bij de kleuters, en vandaag in groep 5. Kleine zakjes snoepjes die in dankbaarheid werden ontvangen. Ook de jeugd van tegenwoordig is tevreden met feest op zakformaat.

Na schooltijd werd een jongen opgewacht door zijn broer uit groep 6. 
"Snoepjes? Waarom hebben jullie snoepjes?"

"Omdat juf Yvonne 25 jaar getrouwd is."

"Waarom krijgen wij dan niks? "

"Tja, omdat je broer nu toevallig bij mij in de klas zit, en jij niet meer."

"Nou, maar vorig jaar was je toch ook 24 jaar getrouwd?"