Samen

 "Ze worden steeds slimmer he?"

Mijn stagiair komt grinnikend naar me toegelopen. Hij heeft iets gezien dat mij is ontgaan. Ik kijk om me heen en zie niets bijzonders. De kinderen zijn lekker aan het spelen, het is rustig en gezellig in de klas. Dat op zich is het best waard om genoemd te worden, zo in de week voor het grootste kinderfeest van het jaar. 

Mijn stel lijkt weinig hinder te ondervinden van de onrust die heerst in andere kleutergroepen en
gezinnen met jonge kinderen. Vanochtend hebben we pietengym gedaan. op het dak klimmen en pakjes door de schoorsteen gooien, klauteren, balanceren over een hoge wiebelende balk, springen, zwaaien, we kunnen het allemaal. Alle kleuters hebben trots hun pietendiploma in ontvangst genomen. De Sint hoeft zich weinig zorgen meer te maken over het pietentekort, ik heb er zo 21 die hij kan lenen, mocht de nood aan de man zijn.

En nu zijn we in de klas aan het werk. Ik-weet-wat-ik-wilmeisje heeft al twee grote puzzels gemaakt. Ze dacht dat ze dat niet kon, puzzelen, maar ineens heeft ze het door. Twee puzzels van 49 stukjes, en samen zijn we trots. Ik plak een sticker op haar hand, want zoveel doorzettingsvermogen mag gevierd. worden.

Kleine dondersteen en kleine druktemaker zijn vandaag niet aan het donderstenen en aan het druktemaken. Ze zijn ook aan het puzzelen, een nog grotere puzzel. Met zijn tweetjes. Op de tafel. Niet alleen de puzzel ligt op de tafel, ze zitten er zelf ook bij. Het mag eigenlijk niet, een tafel is niet om op te zitten. Maar het gaat zo gebroederlijk en gezellig, en ik kan nog best een poosje langer zonder gedondersteen en gedruktemaak. Ik laat het gaan en even later komen ze trots laten zien dat de puzzel helemaal af is. 

Minidromertje is aan het borduren, helemaal langs het randje van een borduurkaart, en mijn veelvoelbommetje maakt een horloge. Hij kijkt naar de klok, een beetje geholpen door juf Marja (en na de 6 komt de...?) en schrijft de cijfers het rondje dat hij heeft getekend. We mochten eigenlijk niet tekenen 's ochtends, maar ik besef dat het leven van zowel veelvoelbommetje als juf veel gemakkelijker is als ik dit een rekenactiviteit vind en dus toesta. Even later loopt hij trots met zijn horloge om zijn arm door de klas. 

In de middag mag het wel, tekenen en kleuren. Ik zet Sinterklaasliedjes aan op het digibord en al tekenend zingen de kinderen mee. Zelfs pretoogje en grote vrolijkerd, twee echte speelkleuters die graag bouwen en sjouwen zijn aan het kleuren, Samen op een kleurplaat, want in hun eentje krijgen ze 't toch nooit af.

Ik kijk mijn stagiair vragend aan. Steeds slimmer? Wat bedoelt hij nou?

Slimme tante en keurig dametje hadden bij hem in de buurt gespeeld. Heel toevallig moeten ze altijd net tegelijk naar de wc, gek is dat. En dan duurt het altijd best een poosje tot ze weer terug zijn. Sommige dingen gaan nou eenmaal sneller in je eentje. Dus als ze samen bij me komen "Juf, ik moet plassen!" "Ik moet ook plassen!" dan weten ze heel goed wat het antwoord is. Eerst slimme tante, en als slimme tante terug is mag keurig dametje. Of andersom, maar niet tegelijk. 

Deze keer was alleen keurig dametje bij me geweest. "Juf, mag ik plassen?" Ze stond er alleen en het mocht. Maar ze had me mooi tuk, want ze was helemaal niet alleen. Slimme tante was er al, die had het alleen niet aan mij gevraagd, maar aan mijn stagiair. Alleen gaat sneller, maar samen is veel gezelliger!

Grijnzend kijk ik hem aan. Ja, ze worden steeds slimmer.