O-benen

Rust in de klas. De kleuters zitten voor de televisie naar Huisje Boompje Beestje te kijken. Geboeid volgen ze wat er gebeurt. Het gaat over kleding en ontwerpen. Precies waar ons thema over gaat deze weken. "We kunnen niet de hele aflevering kijken, daar hebben we niet genoeg tijd voor, maar een stukje kan wel," had ik gezegd toen ik het filmpje aanzette. Nu is wel ongeveer tijd om op stop te drukken, want over 5 minuutjes moeten we naar huis

"WOEOEOEOEOEOEOEOE!"

Vanaf mijn plekje achterin de klas probeer ik te ontdekken wat de oorsprong van dit luchtalarm is. Ik zie niks, iedereen blijft op zijn stoel zitten. Dan zegt een van de kinderen: "Kleine jongen met grote ogen heeft in zijn broek geplast!" "Kleine jongen met grote ogen, kom eens bij me!" Brullend waggelt hij naar me toe. En inderdaad, nat, en niet een beetje ook. "WOEOEOEOEOEOE!" Hij is zijn eigen plaswekker, alleen aan de timing moet nog een beetje gesleuteld worden. 

Het was de laatste natte broek van vandaag, dat kon ook bijna niet anders. 

In de ochtend spelen we op het plein. Vandaag zijn we als laatste buiten, tussen 11 en 12 uur. Lekker, de zon schijnt, het is al heerlijk opgewarmd, veel jassen zijn opengeritst.

"Juf! Heb jullie nog nieuwe broeken?" Met o-benen komt spontaan grietje druipend naar me toe gehobbeld. 

"Nou... dat weet ik niet hoor!" zeg ik, half als plagerijtje, half serieus. De laatste keer dat ik een schone broek zocht was dat geen sinecure. 

"Jawel hoor! In de schuuuur!" Spontaan grietje rent, nog steeds o-gebeend, voor me uit door de gang naar het magazijn.  "Kijk, hier!" En zowaar, in de eerste bak waar ik in kijk zit een broek die haar past en in een andere bak blijkt een aardig voorraadje onderbroeken te wonen. 

"Nu nog een zakje," sommeert ze. Ze kent de procedure iets te goed; dit is vaker gebeurd. 

Ik pak een plastic pedaalemmerzak en geef die aan spontaan grietje, die inmiddels druk doende is met haar natte goedje. "Stop je natte spullen maar in het zakje." "Waar zijn mijn natte spullen?" "Nou, wat ben je aan het uittrekken?" "O ja..."

Ze redt zich verder prima zelf en ik neem even de tijd om te kijken hoe het met de rest van de kleuters buiten gaat. Die spelen nog in betrekkelijke harmonie in de zon. 

Ik loop weer terug naar spontaan grietje. Zittend op een krukje stopt ze het zakje met haar natte kleren in haar tas. Ze kijkt naar me op en zegt: "Was een ongelukje he?" "Haha, ja, dat mag ik hopen. 't Zou toch een een beetje gek zijn als je zou denken : 'Kom, laat ik nou eens even leuk in mijn broek gaan plassen,' vind je niet?"

Ja dat zou wel een beetje gek zijn, dat vind spontaan grietje ook. "Was een ongelukje he?" Zegt ze nog een keer. "Ja, het was een ongelukje,." Spontaan grietje knikt.  Het was een ongelukje, dat kan iedereen gebeuren. Nou ja, bijna iedereen...

"Jullie heb hier geen juffenbroeken he?"