De burgemeester met een nieuwe broek

Hoe lang zal hij er gezeten hebben, op de grond? Een kwartier,? 20 minuten? Langer misschien? Om hem heen rijden treinen, worden pietenhuizen en stallen gebouwd van houten blokken, puzzels gemaakt, ruzies opgelost, wordt heen en weer gelopen om een spel te pakken, iets op te ruimen, of gewoon om even heen en weer te lopen. Hij merkt niets van dat alles. Hij kijkt. Nee, hij observeert. Hij onderzoekt, zoals het kind dat ik ooit de koelkast open en dicht, open en dicht, open en heeeel langzaam weer dicht zag doen, om te kijken of het lampje echt uit ging. 

Uit de kast heeft hij een spel gepakt dat als uitdagend puzzelspel is bedoeld. De makers hebben er kaarten bij gemaakt met opdrachten en oplossingen. Die kaarten heeft hij niet eens gezien. Hij bouwt een hoge toren. Eerst de blokken, dan de vormen. Breekt hem weer af en bouwt nog een toren. Een vorm, een blok, een vorm, een blok. De toren wordt lager dan de vorige. Vormen in blokken, blokken om vormen, blokken op blokken. Waar blijft de vorm als je het blok er overheen zet? In opperste concentratie en vol verwondering kijkt hij wat er gebeurt, op de grond in de klas., te midden van alle drukte. En in even grote verwondering zit ik naar hem te kijken, onopgemerkt, want hij is met belangrijkere dingen bezig. Bijna voel ik me bezwaard getuige te zijn van het prachtigs wat hier gebeurt: het kijken, het leren door te doen, het kleuter zijn in zijn puurste vorm.

Kinderen zijn er goed in, in kijken. Vorige week zat ik bij de kapper. Tussen toen en nu heb ik verschillende mensen gezien en gesproken. Geen van allen merkte op dat mijn haar anders zat. Zoals het mij ook niet opvalt als iemand anders naar de kapper is geweest of een nieuwe bril heeft. Toen vanochtend het hek open ging en mijn kleuters het plein op druppelden was het eerste dat ik hoorde: "He, juf! Ben je naar de kapper geweest?" En even later: "Heb je je haren geknipt?"  "Juf, je haar is geknipt!" "Het is echt veeeel korter!"  Tip voor wie graag wil dat nieuwe kapsels opgemerkt worden: ga met kleuters werken!

Ooit, lang geleden, werd er naast de school in Utrecht waar ik werkte een politiepost geopend. De burgemeester zou daar voor komen opdraven. Interessant genoeg om met mijn allereerste groep 3 even te gaan kijken. Van tevoren hadden we het gehad over de politie, de nieuwe politiepost, en over de burgemeester. De burgemeester is van Utrecht wat juf Martha van onze school is. Een soort directeur. Een beetje de baas, maar ook weer niet echt. De burgemeester regelt van alles voor de stad, net als juf Martha voor de school. Hartstikke belangrijk. 

Een week later zat Navarre in de gang zijn veter te strikken toen juf Martha voorbij kwam lopen, niet wetend van de rol die zij de week ervoor in mijn aanschouwelijk onderwijs had gespeeld. Vanuit zijn lage positie had hij een goed uitzicht op haar benen en hij benoemde feilloos wat mij nog niet was opgevallen: 

"De burgemeester met een nieuwe broek!"