Je wordt er slim van, van kaas....

Af en toe liep 'ie door de tuin. Een schattig klein muisje. We vonden het wel gezellig eigenlijk. Zaten van achter het raam vertederd te kijken hoe het muisje bij het konijn in het rennetje rondhobbelde en de zaadjes wegwerkte die onze Aag kennelijk de moeite van het opswifferen niet waard vond. Het beestje werd al gauw liefdevol Plukje genoemd, naar Pluk, de cavia die een aantal jaren samenwoonde met Aagje, tot Pluk het tijdelijke voor het eeuwige verruilde.

Een paar weken geleden is Aagje naar de konijnenhemel verhuisd. Voor ons een verdrietige dag, ze had de respectabele leeftijd van 9,5 jaar bereikt en ze was populair bij ons allen. Wij ook bij haar, met name als we bramenblaadjes, peterselie of rozijntjes kwamen brengen.

Maar Aagje is niet meer, en kennelijk mist het muisje haar ook. Ze kwam gezelschap zoeken. Binnen. Of misschien mist ze vooral de restjes konijnenvoer buiten en heeft ze haar foerageergebied vergroot, kan ook.
In ieder geval, een muisje buiten vinden wij leuk en schattig. Een muisje binnen vinden we nog steeds schattig, maar toch niet de bedoeling, en voor je het weet zijn 't er meer. Dus Plukje wordt vriendelijk verzocht te verhuizen. Op z'n minst naar buiten.

Ik weet niet zeker of muizen mensenwoorden verstaan, maar luisteren doet ze niet. Dus volgden we een tip op die we ergens op internet vonden: Plaats toiletblokjes op de plekken waar de muis graag komt. Het roostertje waar ze doorkwam ruikt nu lekker fris, maar Plukje heeft niets tegen toiletblokjes en scharrelt nog steeds gezellig door het huis,

De volgende stap was een muizenval. Een diervriendelijke wilden we hebben. Geef ongedierte een naam en je raakt er op slag aan gehecht.

Vanochtend was de val dicht en de kaas weg. Plukje ook.

Het moet gezegd worden, de muizenval doet zijn naam alle eer aan. Dat wil zeggen, het stukje diervriendelijk. Plukje waardeert onze pogingen zeer en heeft al op zijn minst zes stukjes kaas op. Heel voorzichtig sluipt hij de val in, vermijdt met jaloersmakende handigheid het palletje dat de val moet doen sluiten, pakt de kaas en wandelt weer weg.  Waarschijnlijk gaat hij het een eindje verderop uit het zicht gniffelend op zitten peuzelen.

Als volgende stap had ik de kaas tegen de achterwand van de val gedrukt. Misschien dat 'ie in zijn verwoede pogingen om de kaas los te rukken even vergat dat hij op het palletje moest letten. Vanochtend was de val dicht en de kaas weg. Plukje ook. Je wordt er slim van, van kaas.

In een nieuwe poging heb ik nu de kaas tegen de bovenkant geduwd. En een beetje tegen het palletje. Je weet maar nooit. Maar ik denk dat ik toch vandaag maar even bij de doe-het-zelver op zoek ga naar een iets degelijkere val.  Wel diervriendelijk, maar iets minder diervriendelijk dan deze.