Een nieuwe weg op een oude plek

Op het aanwezigheidsbord in de hal van de pabo in Utrecht, de lerarenopleiding voor het basisonderwijs waar ik ruim 20 jaar geleden mijn diploma in ontvangst nam, staan nog maar een paar namen die ik herken. Wat Oooh-ja-vaag-bekend-namen, een paar Goh,-nog-steeds,-of-zou-het-familie-zijn-namen, en een enkele naam die dierbare herinneringen oproept aan een verwarrende tijd waarin ik op een heel andere volgorde en manier dan mijn leeftijdgenoten volwassen werd en aan de grotemensenwereld wende.
De meeste namen zeggen me niets, zijn van  'na mijn tijd'.
Lopend door het gebouw, zoekend naar het lokaal dat aangegeven staat op het plasmabord, herken ik ook weinig van de gangen van vroeger. Het gebouw heeft een aantal jaren geleden een metamorfose ondergaan, en ik moet mijn best doen om me te herinneren hoe het ook alweer was. Recht tegenover de ingang was de zaal waar hoorcolleges werden gegeven, aan de rechterkant zat handvaardigheid, op de derde verdieping Nederlands, en links onderin het muzieklokaal waar ik met speels gemak een 10 haalde voor blokfluiten, want ja, dat deed ik al jaren.
Het lokaal waar ik moet zijn, zit op een plek die er vast toen ook al was, maar ik weet niet wat er toen zat. Zo te zien wordt er geschiedenis gegeven, er hangt een tijdlijn met plaatjes erop (Tijdens ELKE geschiedenisles MOET je een tijdlijn gebruiken, hoor ik mijn geschiedenisdocent zeggen) en een poster van de Canon van de Nederlandse Geschiedenis.

Vandaag zit het lokaal vol met zo'n 25 mensen die net als ik hun pabo-diploma al lang hebben. Met zijn allen beginnen we een nieuw avontuur, het avontuur van een opleiding tot intern begeleider. Een groep van mensen die elkaar niet kennen, en die dit jaar samen gaan optrekken om nieuwe dingen te leren. Deze eerste dag wennen we aan elkaar, en aan wat we allemaal gaan doen. Onzeker voelt het nog een beetje, voor mij in ieder geval, maar ook leuk, spannend, onzeker, en enigszins overweldigend. Ik weet dat ik mij dit jaar ver, heel ver, buiten mijn comfortzone ga begeven. Ik weet dat er momenten komen dat ik denk dat dit me niet gaat lukken, dat ik niet durf, In dit gebouw waar ik de weg niet meer weet, waar mensen rondlopen die ik niet meer ken, sla ik een nieuwe weg in, teken ik nieuwe paadjes bij op mijn kaart. Het is een stuk op mijn kaart dat nu nog leeg is, waar ik de weg nog niet weet, waar ik nog niemand ken, en waar ik mijzelf nog niet ken.
Volgend jaar is mijn kaart weer een stukje groter, en mooier, en interessanter.