Als we het poeziealbum nou weer eens zouden invoeren...

"Aan kant!"
We hadden heus wel langs elkaar heen gekund, in de gang van de school. Hij had alleen vlak voor hij bij me was een stap opzij gedaan en botste tegen me aan. Hij keek om en wees me streng mijn plaats, ik moest aan de kant gaan. Gedist door een peuter.

Zijn moeder, die achter hem liep, en ik schoten in de lach: Zag je dat? En zij wees hem terecht: "He joh, grote mensen hebben voorrang!"
Een paar dagen daarvoor stond dit mannetje met zijn twee grote broers en nog wat anderen een Sint Maartenliedje te zingen bij ons voor de deur. Blij rende hij weg met zijn snoepje.  Zijn broers waren minder snel weg en zeiden "Dank je wel" toen ze wat lekkers hadden gekregen. Volgend jaar zegt hij het ook, en anders wel het jaar daarop.

Vaak sta ik 's ochtends op school in de gang. Ik begroet, soms alleen, soms samen, de kinderen en ouders die binnenkomen. Veel kinderen groeten vriendelijk terug, de meeste ouders ook. Sommige kijken me verlegen glimlachend aan. Dat beschouw ik ook als goedemorgen. Er zijn ook kinderen die even een mmmhoi mompelen. Reken ik ook goed. Een enkeling komt enthousiast op me af: "Ik heb een nieuwe tas!" "Mijn moeder is vandaag jarig!", of zegt al voor ik de kans krijg vrolijk "goedemorgen!" En eentje geeft me graag een hand. Toch zijn er ook, en best veel eigenlijk, die niks zeggen. Niet als antwoord, niet met de ogen, niet gemompeld, en al helemaal niet uit zichzelf.

Vorige week fietste ik met mijn jongste dochter door een smalle straat. Een automobilist wachtte even en liet ons er langs. Ik stak mijn hand op om hem te bedanken en met mijn dochter had ik een gesprek over aardig zijn. Dat het fijn is dat die automobilist ons de ruimte gaf, en dat het netjes is om te bedanken. Dat het uit kan maken voor iemands gevoel over de dag, over de wereld, als er iemand was die vriendelijk was.
Gisteren liep ik met dezelfde dochter op het plein bij de supermarkt. Ze zou met haar fiets vlak voor een oudere vrouw langs lopen. Ik zei: "Wacht maar even, laat die mevrouw even eerst" De mevrouw liep door, keek misprijzend naar mijn dochter. Ik zei zachtjes: "Ik denk dat die mevrouw dank je wel bedoelde..." Mijn dochter giechelde. Soms geven volwassenen gewoon het slechte voorbeeld.

Zo heb ik me van de week verbaasd over de reacties op de duw die Max Verstappen gaf aan Ocon. Natuurlijk was hij kwaad, en terecht. Maar die duw... En hoe kan het dat er zo veel mensen zijn die het belachelijk vinden dat hij daarvoor straf krijgt? Hoe kan het, dat meer dan de helft van de reacties die ik op een nieuwsbericht zag ongeveer de inhoud hadden van "Een duwtje, meer was het niet!" en "Hij hield zich keurig in" .

We doen zo ons best op school, om kinderen te leren dat het normaal is om goedemorgen te zeggen, en dat je conflicten oplost met woorden, en het liefst met fatsoenlijke. Het helpt niet als een sportheld dan gaat lopen duwen, en al helemaal niet als volwassenen dat normaal vinden.

Misschien moeten we de herinvoering van het poeziealbum overwegen. Dat onze kinderen leren dat het goed is om met heel veel aandacht iets voor elkaar te maken. op rechte lijntjes die je straks weer uitgumt op je allernetst schrijven, liefst zonder spelfouten. En dan een versje dat je er weer even aan herinnert hoe belangrijk we zijn voor elkaar. Over aardig zijn, vriendschap, elkaar niet vergeten, er zijn voor elkaar. En dan 't liefst met zoete, schattige poezieplaatjes erbij. Met reliëf en glitters.


Aan het begin van mijn juffencarrière kwam ik ze nog wel tegen, poeziealbums. En altijd schreef ik er het versje in dat mijn oom voor mij schreef:

Al ben je klein, 

je kunt iets zijn.

Je hebt iets weg te geven.

Een lach, een knik,

een lieve blik, 

doen veel in ieders leven.

En dan met zoete plaatjes. Met reliëf. En glitters.